اولین پیتزافروشی در ایران در اوایل دهه ۴۰ شمسی در خیابان «نوفل لوشاتو» به نام «پیتزا داوود» افتتاح شد. این رستوران کوچک که هنوز هم مانند قبل در حال فعالیت است، پاتوق جماعت فرنگ رفته ای شده بود که برای خوردن این غذای عجیب و نامتعارف که شباهت زیادی به شیرینی داشت، سر و دست می شکستند.
به تدریج پیتزا فروشی های دیگری هم در مناطق شمالی تهران افتتاح شدند که طرفداران زیادی پیدا کرد. در حال حاضر می توانید پیتزافروشی های معروف و شلوغ را در هر خیابان فرعی و کوچه بن بستی پیدا کنید.
در اینکه پیتزا متعلق به کدام کشور است، اختلاف زیادی به ویژه بین ایتالیایی ها و یونانی ها وجود دارد. ایتالیایی ها این غذا را کاملا سنتی و متعلق به خودشان می دانند. این قضیه به قدری جدی است که براساس مصوبه پارلمان ایتالیا فهرستی وجود دارد که در صورت عدم رعایت نکات مندرج در آن، پیتزای تهیه شده ایتالیایی محسوب نمی شود. از سوی دیگر یونانی ها با ارائه مدرک و سند تاریخی معتبر پیتزا را نوعی غذای صددرصد یونانی می دانند که حتی ریشه واژه آن از «پیتا» گرفته شده که نان محلی و معروفی است که با روغن زیتون، پنیر و سبزیجات ارائه می شود.
این نان پرملات در کشورهای همسایه هم قرن هاست با نام مشابه به دست مشتری می رسد. به طور مثال در ترکیه نانی مشابه و با تاپینگ سس گوجه فرنگی، گوشت چرخ کرده، ادویه و سبزیجات ارائه می شود که «پیده» نام دارد. غذاهایی مشابه پیتزا هم در سایر کشورهای منطقه بالکان و مدیترانه وجود دارد.
بنابراین بهتر است پیتزا را خوراکی «مدیترانه ای» بدانیم اما واقعیت این است که آنچه مردم سراسر جهان به عنوان پیتزا می شناسند ریشه «ایتالیایی» دارد اما پس از تولید آن در ایتالیا، مردم سراسر جهان آن را به یکدیگر معرفی کرده و به این ترتیب پینزا از ایتالیا به سرزمین های دیگر رهسپار شد.
